In herinnering

Oetske

Oetske werd geboren op 21 december 2002. Op 15 februari 2003 hebben we haar opgehaald in Harkema. Over de afstamming weten we eigenlijk niets. Toen we haar ophaalden was ze (nog?) de enige pup bij een mooie, maar wel zware, teef op een boerderijtje. De eigenaren waren allervriendelijkst, maar weinig mededeelzaam over het nest. Omdat de pup een goede indruk op ons maakte, omdat we daar volgens afspraak kwamen om de pup op te halen en, eerlijk is eerlijk, omdat we ons vooraf onvoldoende hadden verdiept in de aanschaf van een pup hebben we Oetske toch meegenomen naar Brabant.

En daar hebben we achteraf geen moment spijt van gehad, al moeten we erkennen dat we geluk hebben gehad dat het allemaal zo goed is uitgepakt. Oetske was al fors als pup en is dat haar hele leven gebleven. Niet zo  zeer in de hoogte, wel in de breedte. Dat lag misschien deels aan ons, maar zeker ook aan haar karakter. Oetske maakte zich zelden druk, moeilijk te verleiden tot grote inspanningen, ze hield liever haar gemak. Ze was wat je het best als een ‘goeierd’ zou kunnen omschrijven. Aanhankelijk, rustig, betrouwbaar. In veel opzichten de tegenpool van haar maatje en leeftijdsgenoot Sipke

Gelukkig bleek ze ook hartstikke gezond. Eigenlijk is ze nooit echt ziek geweest, tot ze op 10 Februari 2016, op ruim 13 jarige leeftijd insliep na een inwendige bloeding.

Sipke

‘Toeval bestaat niet’  wordt wel gezegd. Omdat we in 2002 hadden besloten voor twee hondjes te gaan, hadden we op 15 februari 2003 twee afspraken in Friesland om een pup op te halen. Zo haalden we Sipke, ook geboren op 21 december 2002, op in Heerenveen, op een adres waar nog enkele stabij(na)pups rondliepen, maar die leken wat jonger dan die ene waar wij contact over hadden gehad. Net als bij Oetske viel het niet mee om meer achtergrondinfo over de pup los te krijgen. En toch hebben we ook Sipke meegenomen naar Klein Zundert.

Thuisgekomen viel ons pas op dat beide pups op dezelfde datum en bij dezelfde dierenarts hun eerste onderzoeken en inentingen hadden gehad. Toeval? Nee, dat bestaat immers niet….

Het weinige dat we van de eerste acht weken van het leven van Sipke en Oetske weten vertoont dan wel veel overeenkomsten, het waren wel twee totaal verschillende honden. Sipke voldeed qua postuur wat minder aan de kenmerken van een Stabij en ze was klein, druk, actief. Je zou haar een ‘hittepetitje’ kunnen noemen. Waar Oetske het liefst haar gemak hield, sjouwde Sipke aanhoudend over het erf. Ze hield van graven en van klimmen, een hek van bijna 2 meter hoog was niet meer dan een leuke uitdaging. Ze groef er onderdoor of klom er letterlijk overheen.

Wat ze dan weer wel gemeen had met Oetske was haar goede gezondheid. Op 21 juni 2019 hebben we haar in laten slapen, precies zestien en een half jaar oud. Het voormalige ‘hittepetitje’ was fysiek helemaal op.